H
Hakkımolan
Misafir
Sabahtan akşama kadar internette oturup porno izliyorum ve hiçbir şey yapmıyorum
Akşamları kendime yarın her şeyin değişeceğini söylüyorum ama sabahleyin döngü tekrarlanıyor. Kim böyle bir durumda kaldı ve bu döngüyü nasıl kırabilirim? Ben de hayatsız bir dtfer münzevisiyim. Bu süre zarfında dopamin, erteleme ve bağımlılıklar hakkında birçok bilimsel yayın okudum ve sorunu çözmek yerine kendime bahaneler buldum. Orada, bir insanın ihtiyaçlarını yapay uyaranlarla giderebileceği ve uzun süre bu şekilde yaşayabileceği söyleniyordu. Porno, bir kızın içgüdülerini ve üremeyi tatmin ediyor. Blog yazarları ve haberler yeni bilgiler edinmek ve toplum, bir tür arkadaşlık. Oyunlar bir başarı, oyun kahramanının başarılarını ilişkilendiriyor ve benimsiyorsunuz. Ben de "ve bu normal, oldukça tatmin edici" diyorum.Yani insanların bir kutuya kilitlendiği ve tüm ihtiyaçlarının teknolojiyle karşılanabildiği bir siberpunk gerçekliğinin beta testçisi oldum.
Sabahtan akşama kadar hayat tarzım haber okumak, video izlemek, akışlarda gezinmek ve mastürbasyon yapmak. İnsanlarla temas korku yaratıyor, iş aramak tembellik ve korku yaratıyor ve sonrasında "neden?" sorusu geliyor. Eğitim, okuldan beri dışlanmama sebep oldu. Ben hiçbir şeyi kontrol etmiyorum ama şeyler beni kontrol ediyor.Ama bir şey ya da bilinçaltım bunun bir aldatmaca olduğunu anlıyor ve arka planda, kontrolsüzce kaydırma anında, hayata dair, her şeyi nasıl mahvettiğime dair düşünceler bir şekilde aklımdan kayıp gidiyor. Vahşi bir suçluluk duygusu ve akşamları da durumu yarın nihayet değiştirme motivasyonu yaratıyor. Bir şeyler yapmaya çalıştığım, bir şeyler öğrendiğim ama ilk zorlukta pes edip tekrar aynı döngüye girdiğim dönemler oldu. Sonra alışıyor ve çaresizliğe düşüyorsunuz. Sinirlilik, kaygı ve panik atak hallerine kapılıyorum, sonra bu halleri sosyal medya ve videolarla bastırıyorum.
Kasiyer, danışman, fabrika vb. olarak çalışmak bana ilginç gelmiyor ve çocukluğumdan beri sahip olduğum inançlar yüzünden utanıyorum. Ayrıca sosyal fobi yüzünden korkuyorum ve çalışma koşulları hakkındaki yorumlara göre, sadece bu yüzden korkuyorum. İdeal olarak, çevrimiçi bir beceri öğrenip bundan para kazanmak isterdim, ama ben sızlanan biriyim ve bu yazının tamamı bunu doğruluyor.
Benim durumum, öğrenilmiş çaresizliğin en saf hali. Ya da yiyecek ve barınak olduğu sürece, beni yerimden kıpırdatmıyor. İnternetin bir uyuşturucuya dönüşebileceğine, sizi içine çekip gerçeklikten koparabileceğine ve ölçü eksikliği nedeniyle başarı arzunuzu öldürebileceğine inanıyorum. En rahatsız edici şey, eylemsizliğimin nedenini bilmeme rağmen, sanki kendimi kontrolsüz bir tuzağa sürüklüyormuşum gibi hissetmem. Bilmiyorum, sanki kendimi yaşama ve risk alma fırsatından mahrum bırakmışım gibi, bir kafese kapatılmışım ve girişimlerin haklı olduğuna derinden ikna olmuşum, bu yüzden yerimden kıpırdamıyorum. Peki öyleyse, neden içsel bir protesto ve değişim arzusu ortaya çıkıyor? Sanırım buna kişilerarası çatışma deniyor.
