Büyük miktardaki sıcaklık veriyi yönetme ihtiyacı, yenilikçi ve potansiyel olarak devrim niteliğinde bir çözümün geliştirilmesine yol açtı.
Sürekli olarak danışılmayan ve tam olarak arşivlenmeyen muazzam miktardaki ılık veriyi yönetme ihtiyacı, modern veri merkezlerinde depolama kapasitesi kavramını yeniden tanımlamayı vaat eden yenilikçi bir çözümün geliştirilmesine yol açtı. Depolama Ağları Endüstrisi Birliği (SNIA) ve Açık Hesaplama Projesi (OCP), tek bir cihazda bir petabayt, yani bir milyon gigabayt veya bin terabayta eşdeğer inanılmaz bir kapasiteye ulaşabilen E2 adı verilen yeni bir SSD formatı oluşturmak için güçlerini birleştirdi.
Yeni nesil flash bellek sürücüleri, geleneksel yüksek kapasiteli mekanik sabit diskler ile yüksek performanslı SSD'ler arasındaki performans ve maliyet farkını kapatma ihtiyacından doğdu. Sonuç, soğuk depolamadan daha sık erişim gerektiren, ancak üst düzey SSD'lerin aşırı performansını gerektirmeyen veri kategorisini işlemek için yoğunluk ve maliyet verimliliğini önceliklendiren bir uzlaşmadır.
E2'nin fiziksel boyutları sunduğu kapasiteye kıyasla şaşırtıcı derecede kompakt 200 milimetre uzunluk, 76 milimetre yükseklik ve sadece 9,5 milimetre kalınlık. EDSFF (Enterprise and Data Center Standard Form Factor) standartları ailesinin bir parçası olan ve yaygın olarak "Ruler" olarak adlandırılan bu format, E1 ve E3 formatlarında kullanılan bağlayıcıları tekrar kullanarak mevcut altyapılarla belirli bir uyumluluğu garanti altına alır.
Asıl yenilik depolama yoğunluğunda yatıyor. Dört Seviyeli Hücre (QLC) belleği kullanılarak her E2 birimi bir petabayta kadar veri depolayabilecek. Bu evrimin kapsamını anlamak için, tek bir 2U sunucunun bu cihazlardan 40'ına kadarını barındırabileceğini ve nispeten küçük bir alanda toplam 40 petabayt kapasiteye ulaşabileceğini düşünün.
E2 SSD'ler, PCIe 6.0 x4 veya üzeri bir bağlantıyla NVMe arayüzü üzerinden iletişim kurarak terabayt başına tahmini 8 ila 10 MB/sn aktarım hızı sunar, bu da geleneksel mekanik sabit disk sürücülerinden önemli ölçüde daha hızlı bir performans anlamına gelir. Ancak bu teknolojinin birincil hedefi hız değil kapasite olmaya devam ediyor.
Pure Storage, teknolojinin iddialı petabayt hedefine doğru hızla ilerlediğini gösteren 300 terabaytlık bir E2 prototipini daha önce göstermişti. StorageReview'a göre, bu formatın geliştirilmesine katkıda bulunan en büyük üreticiler arasında Micron da yer alıyor ve Open Compute Project mühendisleriyle yakın bir şekilde çalışıyor.
Ancak bu teknolojinin modern veri merkezlerinde uygulanması, enerji ve termal cephelerde önemli zorluklar ortaya çıkarıyor. Her bir E2 ünitesi 80 watt'a kadar güç tüketebilir, ancak günlük kullanımda tüketimin 20 ila 30 watt arasında olması gerekir. Bu son rakam bile geleneksel hava soğutmasının yetersiz kalmasına ve daha gelişmiş dağıtım çözümlerine ihtiyaç duyulmasına neden olabilecek önemli bir değeri temsil ediyor.
Sektör uzmanları E2'yi "yüksek kapasiteli, 'sıcak' depolamaya yönelik artan ihtiyaca yönelik pratik bir flaş tabanlı yanıt " olarak tanımlıyor. Bu tanım, dijital depolama teknolojileri panoramasında daha önce keşfedilmemiş bir nişi işgal etmeye yönelik bu çözümün stratejik konumunu vurguluyor.
Sürekli olarak danışılmayan ve tam olarak arşivlenmeyen muazzam miktardaki ılık veriyi yönetme ihtiyacı, modern veri merkezlerinde depolama kapasitesi kavramını yeniden tanımlamayı vaat eden yenilikçi bir çözümün geliştirilmesine yol açtı. Depolama Ağları Endüstrisi Birliği (SNIA) ve Açık Hesaplama Projesi (OCP), tek bir cihazda bir petabayt, yani bir milyon gigabayt veya bin terabayta eşdeğer inanılmaz bir kapasiteye ulaşabilen E2 adı verilen yeni bir SSD formatı oluşturmak için güçlerini birleştirdi.
Yeni nesil flash bellek sürücüleri, geleneksel yüksek kapasiteli mekanik sabit diskler ile yüksek performanslı SSD'ler arasındaki performans ve maliyet farkını kapatma ihtiyacından doğdu. Sonuç, soğuk depolamadan daha sık erişim gerektiren, ancak üst düzey SSD'lerin aşırı performansını gerektirmeyen veri kategorisini işlemek için yoğunluk ve maliyet verimliliğini önceliklendiren bir uzlaşmadır.
E2'nin fiziksel boyutları sunduğu kapasiteye kıyasla şaşırtıcı derecede kompakt 200 milimetre uzunluk, 76 milimetre yükseklik ve sadece 9,5 milimetre kalınlık. EDSFF (Enterprise and Data Center Standard Form Factor) standartları ailesinin bir parçası olan ve yaygın olarak "Ruler" olarak adlandırılan bu format, E1 ve E3 formatlarında kullanılan bağlayıcıları tekrar kullanarak mevcut altyapılarla belirli bir uyumluluğu garanti altına alır.
Asıl yenilik depolama yoğunluğunda yatıyor. Dört Seviyeli Hücre (QLC) belleği kullanılarak her E2 birimi bir petabayta kadar veri depolayabilecek. Bu evrimin kapsamını anlamak için, tek bir 2U sunucunun bu cihazlardan 40'ına kadarını barındırabileceğini ve nispeten küçük bir alanda toplam 40 petabayt kapasiteye ulaşabileceğini düşünün.
E2 SSD'ler, PCIe 6.0 x4 veya üzeri bir bağlantıyla NVMe arayüzü üzerinden iletişim kurarak terabayt başına tahmini 8 ila 10 MB/sn aktarım hızı sunar, bu da geleneksel mekanik sabit disk sürücülerinden önemli ölçüde daha hızlı bir performans anlamına gelir. Ancak bu teknolojinin birincil hedefi hız değil kapasite olmaya devam ediyor.
Pure Storage, teknolojinin iddialı petabayt hedefine doğru hızla ilerlediğini gösteren 300 terabaytlık bir E2 prototipini daha önce göstermişti. StorageReview'a göre, bu formatın geliştirilmesine katkıda bulunan en büyük üreticiler arasında Micron da yer alıyor ve Open Compute Project mühendisleriyle yakın bir şekilde çalışıyor.
Ancak bu teknolojinin modern veri merkezlerinde uygulanması, enerji ve termal cephelerde önemli zorluklar ortaya çıkarıyor. Her bir E2 ünitesi 80 watt'a kadar güç tüketebilir, ancak günlük kullanımda tüketimin 20 ila 30 watt arasında olması gerekir. Bu son rakam bile geleneksel hava soğutmasının yetersiz kalmasına ve daha gelişmiş dağıtım çözümlerine ihtiyaç duyulmasına neden olabilecek önemli bir değeri temsil ediyor.
Sektör uzmanları E2'yi "yüksek kapasiteli, 'sıcak' depolamaya yönelik artan ihtiyaca yönelik pratik bir flaş tabanlı yanıt " olarak tanımlıyor. Bu tanım, dijital depolama teknolojileri panoramasında daha önce keşfedilmemiş bir nişi işgal etmeye yönelik bu çözümün stratejik konumunu vurguluyor.
